ΣΚΟΥΡΙΑ

Σκουριά  19/5/2015

Σαν σκουριά αισθάνομαι σαν σκουριά να βγαίνουν, 
οι λέξεις από μέσα μου 

και να περπατάνε να γίνονται πρώτα γράμματα 
και μετά ν' ακολουθούν ένα δρόμο,

 δικό τους δρόμο και 'γώ να τα χάνω.
Δεν είναι παιδιά μου, δεν είναι  χωράφια μου,

 δεν είναι ιδανικά μου, δεν είναι σκέψεις μου, μα καμμένα ξύλα
από ένα δάσος ψυχής καρβουνιασμένα τοιχώματα 
αέρας και θάλασσα δύναμη πνεύματος και ζωή νέα ζωή 

που  κατακτήθηκε μέσα σε δεκαετίες ωρίμανσης ενός μυαλού,  

 αποστάγματος σκέψης και δύναμης φύσης. 
Απλώνω λοιπόν τα φθαρμένα ρούχα αυτά που φορέθηκαν 
στις εμπειρίες τις δυσκολίες τις χαρές  και τις λύπες. 
Απλώνω τις αφημένες στιγμές σε καλάθια σκέψης, σιωπής

κι αφού πετάξω τα βρώμικα και χαλασμένα 
τ' ανεπιθύμητα και αδιέξοδα, προσπαθώ 

 απ' τα λίγα που τελικά είναι τα μέγιστα 
να χαρίσω απ' το παρελθόν ένα νέο μέλλον

 να συνδέσω τ' αύριο με το χθες και να οργώσω 
σε νέα χωράφια τα καλύτερα.  

 Έτσι, από τις σκουριές  πολλές φορές  
αφήνουμε όλα τα χαλασμένα

 και πλάθουμε αυτό που λάμπει , σε νέα σχήματα 
νέες ιδέες νέα καλλιτεχνήματα 

 ώσπου σιγά σιγά να γεμίσουμε τα άδεια 
και να δώσουμε τις αφορμές  

για να ξεκινήσουν νέες ιδέες από  απελπισμένες 
βρώμικες ή λασπωμένες κλειστές πόρτες,

 αραχνιασμένες με σκουριασμένα μάνταλα 
που υπόσχονται μόνες ότι θα λάμψουν 

αλλά δεν μπορούν, δεν μπορεί η σκουριά να γίνει μέταλλο ή  
χρυσάφι μόνη της, 

χρειάζεται χέρια, μυαλά, ιδέες ,  
που να μπορούν και να ματώσουν καμιά φορά...  

ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΙΣΕΛ ΚΟΚΚΙΝΟΣ