ΠΕΤΑΣ

Πετάς        1/10/2015

Πετάς εκεί στα άσπρα σύννεφα 

και μ' αγκαλιάζεις

 όλες οι κινήσεις σου όλα τα θέλω σου 

 καταδικάζουν εμένα κι εγώ απορώ,

  δεν μπορώ να προχωρήσω, δεν μπορώ

 να πετάξω, δεν μπορώ να σε σκεφτώ

 και πέφτω ανάμεσα σε δυο τοίχους 
μέσα σένα γκρεμό

 και σκίζω με τα νύχια τα σωθικά μου,

 σκίζω το μυαλό, σκίζω τις σάρκες 

προσπαθώντας να κρατηθώ.

Χαμένες αισθήσεις, 

προδομένα συναισθήματα μέσα σε πάγους

  κι εγώ γεμάτος αίματα παραπατώ 

στην γη κοιτάζοντας ψηλά εσένα. 

Δεν χαμογελάς, μόνο σκέφτεσαι 

 και τα μάτια, αυτά τα μάτια 

σαν διαλυμένοι γαλαξίες

  μέσα σ' άπειρα κομμάτια  

 μαύρης πνοής.

 Αυτά τα μάτια θέλω να τα ενώσω

  σαν παζλ, σαν σταγόνες διαλυμένες 

 να γίνουν θάλασσα να ξαναθυμηθούν

τα ευτυχισμένα πρωϊνά 

μέσα στα κόκκινα σεντόνια 

 που τα κορμιά απελευθέρωναν

 όλο τον κόσμο

 και γεννούσαν οι αισθήσεις  

με χυμούς από παράδεισο. 

Αυτά τα μάτια λοιπόν με ξεσκίζουν, 

αυτά τα χείλη που δεν θυμάμαι πια , 

αυτά τα στήθη

  που σημαίνουν όσο όλος ο κόσμος 

την δροσιά της καρδιάς.  

Αυτό το κορμί που χαμένο πλέον 

 πετά εκεί ψηλά

 κι αιωρείται ανάμεσα από σύννεφα

 και σκέψεις του κόσμου, 

 εγώ είμαι εδώ κάτω, εσύ παντού μέσα μου 

εγώ είμαι ο άνδρας, εσύ όλη η γέννηση 

  και πετάς και πετάς ανάμεσα στα σκουπίδια της γης 

και λάμπεις ανάμεσα στ' άστρα και στις εποχές

 και χάνεσαι ανάμεσα στα χρόνια και στις στιγμές,

  μα εγώ κοιτώ ψηλά και προσπαθώ 

να σε συγκρατήσω

 στα χαμένα όνειρα της νύχτας 

με τα  ξεχασμένα λόγια της λύτρωσης

 των στιγμών και του πάθους .

Εσύ πετάς κι εγώ εδώ στην γη κρατώ 

το σχοινί της απελπισίας,

 για να μην σε χάσω ...

ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

ΑΣΎΜΜΕΤΡΕΣ ΣΧΈΣΕΙΣ ΖΩΉΣ

                                  ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΖΩΗΣ

15/9/2015

- Πρέπει να τελειώσει αυτό το μαρτύριο της σχέσης,

πρέπει να μιλήσουμε,

να καταλάβεις, να με καταλάβεις

και να κρατήσουμε ή να διαλύσουμε αυτήν την χαμογελαστή αύρα της ζωής ,

αυτήν την ευλογία που μας έδωσε ο Θεός, αυτό το χάρισμα της φύσης.

Δεν είναι μια απλή σχέση όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι,

δεν είναι μια ανάσα, ένα κοίταγμα ή ένα φιλί, είναι όλα.

Μην με κοιτάζεις έτσι ένοχα, πες μου τι θέλεις, μίλα μου, χάϊδεψε την ψυχή μου

μ' αλήθειες ή και με ψέμματα...

'Άνοιξε αυτό το καρύδι που κατόρθωσε να σε κυριεύσει,

να σε πνίξει , μα εσύ!Μα εσύ, ολόκληρος άνθρωπος είσαι, κατάλαβε απλά πράγματα

και μην υποχωρείς, μην τραβάς πίσω την ζωή, μην αφήνεις να σε πάρει από κάτω

ένα τίποτε, ένα ασήμαντο τίποτε!

Ωχ πόσο είσαι θεά!!!Πόσο είμαι ερωτευμένη...

Θα ΄λεγες άσε να ξεφλουδίσουμε ακόμη αυτή την φλούδα απ' την ζωή

και 'κεί μέσα ας γελάσουμε με τους χυμούς!

Κοίτα με όπως σε κοιτάω, νιώσε το μεγαλείο που πήρες

απ' αυτό το τεράστιο σύννεφο αγάπης, που μου 'δωσες απ' αυτό που πήρα,

που το 'κανα δικό μου και πέταξα μαζί σου!

'Όχι, όχι, δεν παραλογίζομαι!

Όχι δεν είναι τόσο απλή η αγάπη,

τόσο απλή η ρημαγμένη ζωή μας!

Είναι ένα δώρο, πάρ' το κι άφησε με στην χαρά της ηρεμίας

όταν σ' έχω δίπλα μου, όταν ακούω την ζωή σου να πεταρίζει κοντά μου,

όχι σαν ένα φυλακισμένο πουλί μα σαν ένα κυρίαρχο πλάσμα

που αγόρασε τόσο φθηνά την ακριβή ζωή μας.

Ναι, ναι , εσύ κι εγώ ας χαϊδέψουμε τις όμορφες στιγμές

κι ας τις κάνουμε ομορφότερες.

Καις, καις σαν τις αμαρτίες της ζωής και προσπαθείς να με παρασύρεις κι εμένα.

- Δεν καταλαβαίνεις το πάθος του έρωτα που με λούζει για σένα.

Δεν καταλαβαίνεις , ότι προσπαθώ να σε σβήσω σαν το νερό,

να σ' αγκαλιάσω και να σε κυριεύσω, αυτές όλες τις μικρές φλόγες

που ορμούν απ' το στήθος σου, απ' το μυαλό σου,

απ' το κολασμένο κορμί σου να τις τιθασεύσω.

Θέλω σαν καταρράκτης να σε σβήσω πέφτοντας πάνω στο κορμί σου...

Μην μου μιλάς έτσι πρόστυχα, μην με κοιτάς καθόλου.

Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ ν' αντέξω

αυτήν σου την αδιαφορία προς εμένα,

δεν καταλαβαίνεις ότι η εξιλέωση για 'μένα θα 'ταν μόνο αν σε κυρίευα

ή αν με κυρίευες.

Μα πως; Πώς θα μπορέσει η φωτιά που 'χεις μέσα σου να σβήσει

όλο το νερό του κόσμου που υγραίνει την ψυχή μου;

Γι' αυτό και δεν μπορώ, δεν μπορώ να συνεχίσω μαζί σου,

πρέπει να σταματήσουμε αυτήν την σχέση, να βρω την απόλυτη εξιλέωση αγαπημένη.

- Σ' αγαπώ, κοίταξε με στα μάτια, σ' αγαπώ, δεν θέλω να σβήσεις μέσα μου

όλο αυτό τον όλεθρο, όλη αυτήν την κόλαση που πηγάζει από μέσα μου

για 'σένα.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ ...

Θέλεις να κλάψω για να σβήσω μόνη μου όλη την φωτιά

που με καίει, όμως όχι! Προτιμώ να καίγομαι έστω και μόνη για 'σένα,

προτιμώ να σε σκέφτομαι και ν' αγκαλιάζω τον ήλιο, την φωτιά

που δεν σ' αφήνει να σκεφτείς!

Δεν θέλω να με σβήσεις, δεν μπορείς να πάρεις από μέσα μου όλα αυτά

που αισθάνομαι για 'σένα!

Είμαι γυναίκα. Και 'σύ. Όμως αγαπιόμαστε!

Όταν σ' αγγίζω, όταν με φιλάς, τότε δεν υπάρχει ούτε φωτιά, ούτε νερό!

Δεν υπάρχει παρά μόνο η ζωή μας!

Δεν θέλω να με σβήσεις...

Δεν θέλω να σ' απαρνηθώ...

Δεν θέλω να χαθούμε, να χαθεί η αγάπη μας...

Θ' αντισταθώ, δεν θ' αφήσω ποτέ αυτό που αισθάνομαι

για 'σένα να χαθεί!

Δεν θέλω εξιλέωση, οι κολασμένοι μόνο ζητούν την κάθαρση

κι εγώ απλά έχω μια φωτιά που με καίει.

Είμαι ερωτευμένη!

- Ματωμένα είναι τα χείλη μου από τις δαγκωματιές,

λες και προσπαθώ να φιλήσω μάνα λύκαινα,

λες και προσπαθώ ν' αγκαλιάσω κορμί λιονταριού,

εσένα θέλω όταν είσαι ήρεμη, εσένα θέλω κι εγώ ν' ηρεμήσει η φωτιά σου,

να μείνεις κοντά μου και ν' απάλυνες την έλλειψη σου.

Γυρνάς κάθε βράδυ, λες ότι μ' αγαπάς και γυρνάς την νύχτα

σ' όλους τους περίεργους δρόμους ,

σ' όλα τα παράξενα μαγαζιά, χωρίς ταυτότητα

και ψάχνεις τις χαμένες σου λάμψεις , τις φλόγες σου, τις σπίθες σου.

Ψάχνεις την παιδική σου ηλικία ή τ' απελπισμένα σου όνειρα

στις ξεχασμένες γραμμές των τραίνων και στις πρόχειρες κρυψώνες του έρωτα.

Πως μπορείς να κρύβεσαι από τις αλήθειες μου;

Πως μπορείς να μην υπολογίζεις πόσο καθαρά σου φέρθηκα;

Σαν γυναίκα, σαν άντρας, σαν εραστής...

Πόσο σ' αγάπησα...Πόσο ερωτευμένη είμαι; Πόσο ερωτευμένη είσαι

και πόσο όταν μ' είχες ανάγκη ήμουν δίπλα σου.

Θυμάσαι όταν μου μιλούσες, όταν έκλαιγες,

όταν ήθελες να ξεσπάσεις να γλυτώσεις από τα αδιέξοδα;

Μ' αγκάλιαζες στο κρεββάτι τρέμοντας

και σ' έσφιγγα πάνω μου, παθιαζόμασταν από τα ίδια δροσερά κύματα

κι οι δυο κι άφηνες την φωτιά σου στα φιλιά μου να δροσίσει κάθε νύχτα,

αφήνοντας το κορμί σου, τα πόδια σου να δεχτούν την θεϊκή μας δύναμη

κι όχι να τρέχουν σαν εξόριστοι δούλοι,

να βρουν τ' άγνωστο μέσα σε καταγώγια.

Φοβάμαι, φοβάμαι να σ' αγγίξω πλέον, φοβάμαι όχι μόνο τη χαμένη σου ψυχή ,

μα και το τρελαμένο σου κορμί, πόσο άρρωστο μπορεί να 'ναι

και βλέπω όρια στην ζωή μας...

Όρια χωρίς ορίζοντες, παρά μόνο με θλίψη

κι όμως σε θέλω λατρεία μου τόσο παθιασμένα !

Ξημέρωσε, έλα να κοιμηθούμε.

- Δεν καταλαβαίνεις...

Δεν κατάλαβες ποτέ σου ότι η αγάπη μου για 'σένα

δεν έχει σχέση μ' αυτό που θέλω εγώ στην ζωή.

Ναι, σ' αγαπώ κι εγώ μα δεν μπορώ, πνίγομαι κοντά σου!

Δεν μου αρκεί η δροσιά σου, δεν μου αρκεί μόνο η αγάπη σου!

Πνίγομαι μέσα στην απέραντη σου θλίψη, στα απλά θέλω σου.

Θέλω να ζήσω,θέλω να κλάψω, θέλω ν' ερωτευτώ,

να με κοιτάξουν μάτια θολά, ερωτικά, πεινασμένα

για σάρκα, να μου σφίξουν το κορμί ερωτικά

και βαθιά μέσα μου να νιώσω το απόλυτο .

Θέλω να καίγομαι και να παίρνω δύναμη ν' ανανεώνομαι

και ν' αφήνομαι σ' ένα απόλυτο χάος,

αλλιώς θα καταστρέψω εσένα και θα καταστραφώ,

αλλιώς θα γκρεμίζομαι κάθε μέρα, κάθε βράδυ

και θα μυρίζω όχι φωτιά μα κόλαση συναισθημάτων.

Δεν καταλαβαίνεις, σ' αγαπώ μα σκέφτομαι κι άλλες ευκαιρίες,

σκέφτομαι δρόμους με λαμπερά φώτα, σκοτεινά δωμάτια,

παθιασμένα χέρια, ιδρωμένα κορμιά.

Σκέφτομαι την λύτρωση της στιγμής μήπως και μπορέσει να σώσει

τον κόσμο μας, τον κόσμο μου...

Εχθές ήμουν με μια φίλη μας και την φιλούσα, ξέρεις εσύ...

Ένοιωσα να κυλάει μέσα μου όλος ο παράδεισος,

τυφλό το μυαλό, μόνο οι αισθήσεις λειτουργούσαν

και το πάθος, ο πόθος, λες και χόρευα μαζί της τον πιο παθιασμένο σκοπό.

Αν δεν με σταματούσε, η φωτιά μου θα ρουφούσε όλη την ψυχή της.

Άλλες φορές εγώ είμαι αυτή που ζαλίζομαι απ' το πάθος

κι αυτή η εξάντληση, δεν έχει να κάνει παρά με το απόλυτο.

Δεν φταις εσύ, δεν φταίω εγώ,

μα η ολοκλήρωση της σκέψης, της φωτιάς των συναισθημάτων.

Κι όταν μπορώ κι αισθάνομαι το τέλος, όταν αισθάνομαι τελευταία,

μπορώ να ξεκινάω πάλι από την αρχή, να ελπίζω.

Φύγε... Άσε με... Άσε με να καίγομαι μόνη μου... Μην με σβήνεις...

Φύγε σε παρακαλώ ή μη μου μιλάς άλλο...

Πραγματικά ξημέρωσε,  ναι...

Να κοιμηθούμε ξεκινάει μια νέα μέρα,

δρόσισε με για λίγο, δώσε μου λίγη απ' την αγαπημένη σου υγρασία,

δώσε μου δύναμη για να ξεκινήσω τον δρόμο μου και σήμερα

χωρίς να καώ ολοκληρωτικά.

Είναι τόσο γλυκιά η αγκαλιά σου …

ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

ΠΑΘΟΣ

Πάθος   29/09/2015

Κοιτάς  στον καθρέπτη 

κι ονειρεύεσαι το πάθος

κοιτάς ένα λάθος 

και χάνεσαι εκεί που περπατάει 

η σκέψη κι η λογική, 

κοιτάς ένα κορμί γυμνό 

απόλυτα σιωπηλό 

και διαβαίνεις

 σ' ένα κάρμα απόλυτο σκοτεινό. 

Μες σε φωτιές 

μες σε μαύρες επιλογές 

μα εσύ χρυσή 

αναδύεις την ζωή,

μέσα απ' τον καθρέπτη τον παλιό 

που χαλάει με τον καιρό

μια εικόνα μοναδική, 

ένα απίστευτο κορμί .

Εκεί αφήνεις μια αστραπή 

πίσω απ' την πανσέληνο εκεί 

  να φωτίζει τα σκοτεινά

 της σελήνης τα σεμνά. 

 Μα εσύ δεν λογαριάζεις  

δεν έμαθες να μοιράζεις, 

του κορμιού σου τις φωνές, 

της ψυχής τις ηδονές. 

Έλα ζήσε με εδώ 

στον καθρέπτη τον τυφλό 

έλα πάρε με εκεί 

η πανσέληνος να δει 

του κορμιού μου 

τούς χυμούς όσο κι αν έχει

διαδρόμους σκοτεινούς. 

 Στην κρυφή του φεγγαριού 

την ανώδυνη στιγμή, 

σαν κρυμμένα ξωτικά  

ξαπλωμένα δυτικά. 

 Στου μυαλού τους χάρτες αυτούς 

που μας κάνουνε μικρούς 

 όταν έρθει η στιγμή 

έλα πάρε με εσύ 

και διέγραψε το λάθος

κράτησε μόνο το πάθος...

ΠΟΙΗΤΗΣ  ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

ΓΗ

ΓΗ    28/09/2015

Μια νέα μέρα μας έφερε η βροχή

 κάνοντας την γη 

και τ' αισθήματα πιο μαλακά

διώχνοντας αυτήν την ζέστη

 που έλουζε την καρδιά 

τόσους μήνες. 

Νιώθω απλά την στοργή

 της βροχής στο αίμα να κυλά

 και ν' απλώνεται πάνω στο χώμα

 λες  γη και φύση ακούμπησαν πάνω μου 

 να κυριεύσουν τον κόσμο. 

Μα εγώ ένας φτωχός πλιατσικολόγος είμαι

 κι όχι κάτι σημαντικό,  

έτσι τινάζω τις στάλες από πάνω μου

 και  διώχνω τις ευθύνες 

σ' άλλους πιο τολμηρούς.

Κοιτάω φοβισμένα γύρω 

και δεν μου επιτρέπει κανείς

ούτε καν με την σκέψη να χαρώ 

μόνο τον χειμώνα να περιμένω. 

Ξεκίνησε να βρέχει λοιπόν...

Πόση υγρασία, θ' αντέξουμε και φέτος

πάνω στη γη στο γυμνό  κορμί μας, 

το κατακτημένο!!!

ΠΟΙΗΤΗΣ  ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

ΘΕΛΩ Ν' ΑΠΛΩΣΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Θέλω ν' απλώσω την ψυχή μου   27/9/2014

Θέλω ν' απλώσω την ψυχή μου

 στα πόδια σου μπροστά καλή μου, 

 να βρέξει και να με κλωτσήσεις 

 μέσα στο βούρκο να μ' αφήσεις. 

  Σαν τιποτένιο, σαν σκουπίδι

 κι όχι σαν χρυσό, μα σαν μπακίρι,

 χωρίς αξία προσοχής 

χωρίς να θέλεις να με δεις.  

Να μου γυρίσεις εσύ την πλάτη 

 σαν ένα άγνωστο διαβάτη

  και ν' αφήσεις να μου χαμογελάνε 

 μόνο απ' τα τραίνα που περνάνε,

οι περαστικοί και κάτι άλλοι ξεπεσμένοι

 φτωχοδιάβολοι ακριβοί.  

Βρέχει η λάσπη είναι τώρα 

η πιο μαλακή σου μπόρα,

 άσε με ρε εκεί λοιπόν να ζήσω

  και θα χαθώ δεν θα γυρίσω. 

Σαν τιποτένιος της ζωής 

χαμένος μέσα σε λάσπη γης

δεν θα 'μαι εγώ ο πεθαμένος 

μα της καρδιάς σου ο λατρεμένος

αφού με τόση προσοχή 

μ' άφησες εσύ εκεί 

σήμερα βρέχει και 'γώ 

θέλω ν' απλώσω την ψυχή μου, 

στα πόδια σου μπροστά καλή μου!!!

ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Άνθρωπος της βροχής  23/9/2015

Σήμερα καθώς περπατούσα 

μέσα στη βροχή, 

σ' είδα πίσω από μια βιτρίνα, 

δεν ήσουν μοναχή. 

Πίσω από μια βιτρίνα απ' αυτές 

που λεν ζωή.

Είπες υπέροχη μέρα,

 ίσως κι ειρωνικά 

κι είχες στα μάτια θλίψη 

μέσα απ' την καρδιά. 

Ήθελες ν' αγγίξεις 

κάτι άλλο σιωπηλά

 κι ίσως να μιλήσεις,

 λίγο ερωτικά. 

Πόσα όμορφα όνειρα  

περνάνε μέσα στα μαύρα μάτια 

όταν είσαι στη βροχή 

εκτεθειμένη μόνη 

και ψάχνεις την ζωή. 

Σκέψεις να σ' αγκαλιάζουν,

 να παίρνουν το μυαλό, 

μαζί με τις ασημένιες στάλες

 ευλογία απ' τον Θεό. 

Γέλα, όταν βλέπεις 

τον άνθρωπο της βροχής,

 τα μάτια είναι σφραγίδες 

 της δικής σου όμορφης ψυχής...

ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ  ΤΟΥ ΣΕΠΤΈΜΒΡΗ    21/9/2015

Εχθές σ' είχα στο όνειρο μου 

ερωτικό μονάκριβο μου 

με μουσικές. 

 Σ' ένα στρώμα μες στα ουράνια 

με θεϊκά φιλιά και χάδια  

 κι αγκαλιές. 

Σε πήγαινα βόλτες 

σ' άλλους κόσμους,

 μοναδικούς φτωχούς ανθρώπους,

  σ' άλλες ρομαντικές γενιές

 κι εσύ κρεμόσουν απ' τον λαιμό μου 

στα μάτια με κοίταζες μωρό μου
στιγμές θεϊκές. 

Κούνια σ' έκανα στους κόσμους, 

σ' ήλιους που 'χανε μονάχα, 

χρυσές Ανατολές. 

 Κι έτσι δικιά μας είχαμε αύρα

 μες τα χαμόγελα τα πάντα,

  μες τις καρδιές. 

Λουζόσουν εσύ μες το φεγγάρι 

κι εγώ είχα τ' άστρα για μαξιλάρι 

ασημένιες βραδιές.

Χόρευα πάνω στο κορμί σου, 

φώτιζαν αισθήσεις απ' την δύναμη σου 

ζωής ορμές. 

Κατηφορίζαμε την μέρα 

κι όλο μας έβγαζε παραπέρα 

σ' άλλες στιγμές .

Τρέχαμε μέσα στους αιώνες 

πάνω στ' ουρανού τις αιώρες 

τις μαγικές.

Και να χαμόγελα και γέλια, 

φιλιά που ζέσταναν τον αέρα

κι έδιωχναν τις γεύσεις τις πικρές. 

Εχθές σ' είχα στ' όνειρο μου, 

ερωτικό μονάκριβο μου 

κι όλο χαρά, 

 άνοιξα απ' ένα άλλο κόσμο τα μάτια 

κι έφερα κι εδώ παλάτια 

κι αρχοντικά. 

Είχα όλη την δύναμη σου, ακόμη στο στόμα το φιλί σου 

και την ορμή 

 κι αυτήν την μέρα να ξεπεράσω και την ζωή να ξεγελάσω 

και την ώρα αυτή. 

Μέχρι το βράδυ η αγκαλιά σου να με ξαναπάρει κοντά σου 

στις μουσικές ,

εκεί στα σύννεφα πιο πάνω που οι άγγελοι έχουνε γάμο   

με πολλούς χορούς,  

νεράϊδες κι άρχοντες κοντά μου ν' ορίζουν στην νύχτα 

πάλι νέες πολλές σ' έρωτες μυστικούς,

μα εγώ μόνο για 'σένα να ψάχνω το ξωτικό  

 που δεν θέλω να χάσω απ' το μυαλό. 

Αυτό που μέσα έχει κόσμους 

που 'χει τα γλέντια κι  υποκόσμους

τρελές γιορτές

 που ξενυχτούν πέρα απ' αλήθειες, 

πέρα απ' άσημες συνήθειες, συνήθειες φτωχές. 

Εκεί που ζούνε οι προφήτες και οι διάσημοι αλήτες

στις γειτονιές, 

που τραγουδούν χρυσοί αγγέλοι

 όταν η νύχτα εμάς θέλει  

σε νέα αγκαλιά  .

Εκεί που εκρηγνύεται το πάθος

γίνεται όνειρο το λάθος 

κι αστραπή 

και μας πηγαίνει στα ουράνια, 

περνώντας την κόλαση τα βράδια 

με μαγική κλωστή. 

Εκεί που ράβουν τις γοργόνες  

 τα ξωτικά παίρνουν χελώνες 

 και μας κυλούν 

με άμαξες σε νέα μέρη, στ' ονείρου μας το μεσημέρι

   και στην φωτιά, 

μέχρι η δύση να μας φέρει 

στου ύπνου μας τον χρυσό Σεπτέμβρη

σε πρωϊνά,

εκεί που πάλι όλο χάρη θα περιμένουμε το βράδυ  

πάλι ξανά 

να ξαναρχίσουμε τα βράδια

τ' ονείρου σου τα θεία χάδια.

  Εσύ μαζί  να μ' αγκαλιάσεις απ' το κεφάλι  να κρεμαστείς

 πάλι όλο χάρη 

και θα μου πεις: 

Έλα και πάμε νέα βόλτα δεν τελειώνουνε τα κόλπα 

 κι οι  γιορτές.

 Εγώ θα σκύβω να φιλήσω τον αέρα που πηγάζει  απ' το στήθος 

 και τα νερά.

Ίσως να 'ναι οι χαράδρες,

ίσως οι άγριες κοιλάδες,  μπορεί κι ιδρώτας που κυλά., 
μα για 'μένα θα είναι του νου το χάδι   

κι ο ιδρώτας σου ποτό το βράδυ  

ή αγιασμός .

 Αυτά  θα 'ναι τα όνειρα μου 

όταν μπερδεύει η καρδιά μου την λογική.

 Έτσι το φως έρχεται το βράδυ  

η σκοτεινιά αφήνει στη μέρα σημάδι  

μόνο μικρο,

 αφού ποτέ δεν ξεπερνάω,

 αφού όλο θέλω να μιλάω 

για τον έρωτα αυτό.

Αυτό που αλλάζει την νύχτα μέρα 

αυτό που με σπρώχνει λίγο πιο πέρα  

κάθε φορά. 

 Έτσι σ' έχω εγώ κοντά μου  

διώχνω πάντα τα δάκρυα μου, δεν σε μισώ!

Μόνο τρελά σ' αγαπάω   

κι όλο σε κούνιες σε γυρνάω, στον ουρανό

 σε συναυλίες ξωτικές, 

μπερδεύω τ άστρα, τους πλανήτες, 

μπερδεύω όλους τους κομήτες, τους κεραυνούς 

 μέσα σ' ένα λούνα παρκ του κόσμου

που μένουν μόνο γέλια   

και βροντερές φωνές 

 κι εκεί μέσα στην παραζάλη 

εγώ σου λέγω και πάλι 

πόσο σ' αγαπώ 

 και 'σύ φωνάζεις από τρόμο  

κι εγώ σε λέγω είσαι δικό μου,

γλυκό μωρό .

Γιατί και χτές  σ' είχα στο όνειρο μου 

σ' ένα λούνα παρκ του κόσμου 

ερωτικό μονάκριβο μου 

του ύπνου μου θεά. 

Προτιμώ λοιπόν να μην ξυπνάω, 

μόνο εσένα να φιλάω ονειρικά

μέσα σε κύματα του αέρα  

μέσα στ' άστρα και πιο πέρα απ' την καρδιά,

εκεί που σίγουρα δεν θα σε χάσω  

γιατί εγώ μόνο μπορώ να σε πλάσω.

 Έτσι θα 'σαι μόνο δική μου σ' ένα τσίρκο στην ζωή μου

 που θα μπορώ,  

μόνο εγώ το εισιτήριο ν' αγοράσω να 'ναι ένα μοναδικό 

για να σε δω .

 Ν' αρχίζουν και πάλι όλα και να μπορώ    

τόσο γλυκά να σ' εξουσιάζω σε πολλές ζωές,  

όλους τους έρωτες να κάνω 

  να έχουν μόνο εσένα επάνω σαν ζωγραφιά. 

 Εκεί μέσα να γυρίζω  

 μέσα σου ευτυχισμένος να σφυρίζω

 ένα σκοπό, 

που μόνο εσένα θα μαγεύει  

αυτό που η ψυχή μου γυρεύει 

  τον Σεπτέμβρη αυτό !!!

ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΑΡΙΑ ΜΗΛΙΩΝΗ

ΠΟΙΗΣΗ

Ποίηση   20/09/2015

Θεωρώ ότι η ποίηση είναι η κορυφή

στην τέχνη και στην γραφή.

Εάν μπορείς μέσα σε εκατό λέξεις

 να συμπιέσεις

 ένα ολόκληρο νοηματικό κόσμο φαντασίας

 και να δώσεις αυτό που θέλεις 

μέσα απ' τα λίγα 

να μιλήσεις και να ονειρευτείς

 σ' εκείνες τις μαγικές στιγμές

που 'ναι μοναδικές,

τότε δεν μπορεί κανένας να σε μεταφράσει,

  να σε ερμηνεύσει,

δεν έχει την δύναμη να αγγίξει

 την πραγματική φαντασία του ποιητή.

Όταν γράφουμε συνέχεια 

τότε εκφράζουμε ένα κόσμο

 που θέλει απλά μελέτη. 

Ο αληθινός ποιητής γράφει, 

 εκφράζεται κι εκτίθεται, 

 προσφέροντας στιγμές απόλαυσης

 στους αγαπημένους 

παίρνοντας την ευχάριστη  

αίσθηση της αναγνώρισης.

 Αυτό του δίνει την δύναμη 

 να δημιουργεί και να παίρνει 

εκπληκτικές στιγμές

και να συνεχίζει χτίζοντας

 μικρά παραμύθια για μεγάλα παιδιά... 

ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ  ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ