ΜΕΣ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ

Μες το κορμί σου    3/9/2015

Ζορίζεται το μυαλό 

δεν αντέχει τρέχει, τρέχει

 και δε καταλαβαίνει 

πως μπορεί να 'ναι η ζωή τόσο λευκή

 πως μπορεί

 τόσα απωθημένα να καταστρέφουν

 όλα τα όνειρα, 

πως μπορεί να προχωράς 

χωρίς να 'χει ήλιο,

 πως μπορεί να προχωράς 
μέσα σε μια νύχτα χωρίς άστρα, 

πως μπορεί να είσαι μόνος και να ζεις,

 πως μπορείς να ανασαίνεις 
μακρυά από τον πάθος,

 χωρίς το κορμί που ονειρεύεσαι 

να γίνει δικό σου. 

Αυτόν το σκλαβωμένο πόθο 

 πως μπορείς να τον αφήνεις μόνο

 σ' ένα κρεβάτι να χαρίζει τις ηδονές

 σε χαμένες σκέψεις 

 και τα χάδια να περνάνε 

μέσα απ' την κόλαση των θέλω 

χωρίς να αγγίζουν τις καμπάνες 

κάθε πόρου που σου ανήκει.

 Ξεχασμένη γη,  ξεχασμένοι καρποί 

αφήνονται σ' άνυδρες σκέψεις 

μέσα στην ζέστη της κόλασης,

 όταν το μυαλό ανήμπορο

 δεν ξεπερνά την πραγματικότητα

 μα αφήνεται μες την φυλακή του κόσμου.

 Μακρυά απ' τα όρια της φύσης 

σαν προδομένος μετανάστης 

 που πνίγεται μέσα σου,  μες το κορμί  σου

 χωρίς ελπίδες!!! 

ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΝΝΑ ΔΗΜΑΚΗ