ότι αποτελείς τεκμήριο,
δεν ήξερα ότι ανήκεις κάπου, δεν ήξερα τελικά
ότι και εγώ είμαι ένας ρόλος,
ότι ζω ανασαίνω και πρέπει να πληρώνω ένα νταβατζή κράτος
έχοντας η μη δουλειά είτε κατέχοντας φορολογημένα
χωρίς αυτό να μου προσφέρει τίποτε .
Δεν εργάζεσαι έχεις τεκμήριο ανάσας πλήρωσε
στον στάβλο που ανήκεις, μα δεν έχω χρήματα
πλήρωσε ζώον τεκμήριο, είσαι αιχμάλωτος μας
σε ποιον αιώνα ζω;
Τι είμαι; Είμαι ένας ρόλος ένας δούλος,
ανήκω ή μ' έχουν πουλήσει.
Μπορώ να ορίσω τη ζωή μου,
μπορώ να ορίσω το κορμί μου, μπορώ να μάθω
πόσο αξίζω, τι αξίζω, εάν αξίζω
ή είμαι απλά ένα υποζύγιο που πάνω μου μετράνε όλα,
δημόσιο, εφορία, κράτος, πολιτικοί σαλτιμπάγκοι, σαλταδόροι,
ψεύτες και διάφοροι άλλοι που υπολογίζουν
ότι μ' ένα χαμόγελο, μια ιδεολογία, μια πράξη
μπορούν να μ' αγοράσουν και να με πουλήσουν.
Τελικά βρε που ανήκει το κορμί μου;
Στην γυναίκα, στο κράτος, στα παιδιά, στο διπλανό;
Είναι ανταλλάξιμο, προσφέρεται,
είναι δωρεάν, φτηνό, ακριβό, πρόστυχο
ή δεν είναι τίποτα και δεν το υπολογίζει κανείς;
Δεν υπολογίζει κανείς
την σκέψη, την καρδιά, την ψυχή, τα όνειρα
και τελικά δεν είναι δικό μου
κανονικά κάπου ανήκει ίσως σε μένα.
Πόσο κοστίζει τελικά;
Είναι με το κιλό, το γραμμάριο,
πάει με τον τόνο, με το κυβικό, με την μάζα
τι είναι τελικά το κορμί,
είναι αυτό που ανήκει σ' ένα λάθος πολιτισμό,
σε μια λάθος εποχή, σ' ένα σύστημα σαλαμοποίησης ψυχών
ανήκει στην Αμερική,στην Ευρώπη, στην Ασία
και πως πληρώνεται με ρευστό χρήμα εικονικό ή πλαστό;
Ένα κράτος που θέλει να μ' αγοράσει με πλαστικό χρήμα;
Τελικά μήπως είμαι ένας πλαστικός ελαστικός άνθρωπος
έγινα πλαστικός μέσα σε μια δημοκρατία
αρχόντων εξουσιαστών κι ιδεολόγων σφικτοκολάριων;
Αν έχω πολλά κομμάτια, πως προσδιορίζομαι, πως μοιράζομαι
και πως τελικά βγαίνει το τεκμήριο του δικό μου κορμιού
που ανήκει σ' όλους τους άλλους εκτός από μένα!
Εγώ μου ανήκω βρε αλήτες...
ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΡΙΣΤΗ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑ
