ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Χαμένες ελπίδες

Ένα ναι ή ένα όχι 

και μπορείς  να καταλάβεις 

απ' την πρώτη στιγμή 

πόσο ψεύτικη είναι η αλήθεια 

πόσο αδύναμη

μέσα σε προδομένες κοινωνίες.

Δεν θέλω να βλέπω ζητιάνους 

 ούτε κι ανθρώπους να ψάχνουν

 σε κάδους απορριμάτων. 

Δεν θέλω να βλέπω γέροντες στις ουρές 

σαν θλιμμένα ηλιοβασιλέματα 

να περιμένουν να πάρουν πενήντα ευρώ

 ή ανθρώπους ανήμπορους 

σε συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας.

Δεν μπορώ να βλέπω το μέλλον να κοιμάται 

σε παγκάκια σκεπασμένο με χαρτόκουτες,

 δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους 

να περπατάνε σαν δούλοι και να τρελαίνονται

 μέσα σε ευημερούσες  καταρρακωμένες 

κοινωνίες .

Δεν μπορώ να βλέπω εξουσίες και πολιτικές 

να 'ναι προδοτικές εξουσιαστικές παράφρονες.

 Δεν μπορώ να βλέπω αριστερούς 

να κατηγορούν αριστερούς,

 δεξιούς να καταδικάζουν δεξιούς 

και χουντικές συμπεριφορές 

μέσα σε δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Δεν μπορώ να βλέπω τηλεπαρουσιάστριες 

να γίνονται δικηγόροι του αίσχους 

και σαν δημόσιοι υπάλληλοι , 

να καταλαμβάνουν μια θέση στην βουλή 

κάνοντας τις σκύλες 

 και δικηγόρους πουτάνες της κοινωνίας. 

Δεν μπορώ να βλέπω τρελούς πολιτικούς 

να μας λένε για Εθνικοσωτηρία, 

γυαλίζοντας το μάτι τους να φωνάζουν

 και να είναι υπεύθυνοι για την μιζέρια   

χωρίς να μπορούν να καταλάβουν 

το μέγεθος της καταστροφής.

 Δεν μπορώ να βλέπω πολιτικούς

 επί δεκαετίες τους ίδιους,

 που έχουν καταστρέψει και ρημάξει 

 να αναγεννιούνται και ωσάν παρθένες

 να αναζητάνε το καινούργιο θύμα,

 την καινούργια κοινωνία που θα καταστρέψουν.

 Δεν μπορώ να βλέπω αλήτες, 

προδότες, ρουφιάνους... 

 Ναι εσείς ,ναι εσείς οι ίδιοι αλλάξτε 

ελάτε ν' αλλάξουμε την κοινωνία μας άχρηστοι. 

 Χαμένες ελπίδες, 

από πικραμένα μάτια, χαμένα όνειρα 

και θλίψη ορίζει τα περήφανα γηρατειά  

 και μια ανημποριά τα προδομένα νιάτα,

 που σκυφτά λες και καμπούριασαν

 τα όνειρα τους τραβούν τον δρόμο της ψευτιάς, 

της απομόνωσης, της ξενιτιάς 

που 'ναι τα χαμόγελα της ελπίδας για τ' αύριο, 

μια χαμένη Ελλάδα περιμένει σε μια εποχή

  που έχει δρόμο μόνο για πίσω .

Όχι μόνο τώρα ,όχι μόνο χθες 

μα εδώ και σαράντα χρόνια

 η ανημποριά, ο συμβιβασμός, 

η έλλειψη αξιοπρέπειας 

κι οι λάθος ακραίες πολιτικές

 και συμπεριφορές μας έφεραν εδώ 

στην ανασφάλεια της απομόνωσης 

στην ανασφάλεια του σήμερα

 στην ανασφάλεια του αύριο 

αναπολώντας μόνο τις παλιές

 χαμένες μας ελπίδες...

ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ