ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

 Σκουπίδια   18/12/2015

Τα ίδια, 

όταν οι πληγές βγαίνουν βόλτα στην αυλή του κόσμου, 

τα ίδια όταν η αδικία κοχλάζει παίρνοντας την κόλαση

 στην αγκαλιά της, 

τα ίδια όταν οι άδικοι καταδικάζουν τον κόσμο.

Τότε τα έργα τέχνης, τότε οι αποικίες του μίσους, 

τότε τα κατεστραμμένα όνειρα βγαίνουν βόλτα στον τρόμο

 και στην ξεφτίλα.

Παίζουν,παίζουν ορισμένοι με τις ζωές και μιλάμε για 

θρησκείες του καλού και για τον διάβολο της κόλασης, 

μιλάμε για την ταπεινή παναγία 

και μια πουτάνα που μπορεί να γίνει πρόεδρος ενός κράτους, 

μιλάμε για την σταύρωση και την ανάσταση του πνεύματος 

και για τον φασισμό της ψυχής της κόλασης, 

μιλάμε γι’ αγγέλους και σωτηρία του κόσμου .

και μιλάμε για βραβεία σε κολασμένους.

Αυτά, ναι αυτά είναι 

που κάνουν τον κόσμο ένα μεγάλο βαρέλι μ’ αίμα, 

ένα βαρέλι που αλέθονται τα κορμιά, 

αλέθονται τα όνειρα και κυλά μόνο 

το προδομένο αίμα.

Τρέχει, τρέχει μέσα στα χρόνια, 

μέσα στους αιώνες μέσα στις στιγμές 

κι οι διάβολοι βραβεύονται γελώντας ειρωνικά.

Σκληρός, ω πόσο σκληρός μπορεί να ' ναι ο κόσμος. 

Για να κερδίσουν κάποιοι τον κάνουν 

έτσι φτωχότερο και ταπεινότερο! 

Να κερδίσουν τι παραπάνω, από μια κατεστραμμένη 

αθανασία κι από κραυγές κολασμένων κι αδικημένων, 

απ’ το να φέρουν την κόλαση πάνω στην γη. 

Κολασμένα στόματα οι πόλεις, χωρίς ανθρώπους κατεστραμμένες πόλεις,

 σκόνη κι αίμα μαζί αντικατέστησαν το τσιμέντο 

και το σκηνικό είναι ένα σκηνικό θανάτου και τρόμου. 

Σκόνη κι αίμα μαζί με σφαίρες τρύπησαν τα όνειρα, 

τα πλήγωσαν, τα σκότωσαν, τ’ ακρωτηρίασαν και τα ξεπούλησαν

 για τον μαύρο χρυσό και μετά όσους γλύτωσαν 

τους εμπορεύτηκαν οι επιτήδειοι, όσους γλύτωσαν τους έστειλαν 

με εισιτήριο στον βέβαιο θάνατο του πνιγμού 

κι αν όχι τους έστειλαν να κάνουν τις μάνες πόρνες 

και τα παιδιά μελλοντικούς δούλους.

Ενας ακόμη καταστραμενος πολιτισμός.

Πως παίρνουν τους 

πολιτισμούς; Με τι ψυχή

κλέβουν τα παιδιά

Με τι καρδιά εξουσιάζουν τα σύνορα και κατακτούν 

και με τι σφυγμό κάποιοι πεθαμένοι ακρωτηριάζουν

 και τρώνε τις σάρκες των λαών τους; 

Πως θέλουν η ιστορία να τους κρίνει; 

Ποια παραδείγματα και ποιες μνήμες θα διδάξουν 

και πόσο 

κακό θα μπορέσουν να κάνουν νομίζουν οι υπάνθρωποι

ξεσκίζοντας το μέλλον της ανθρωπότητας στην τόσο μικρή

ασήμαντη δικιά τους ζωή.

Γλίτσες της ιστορίας που χαμογελούν ειρωνικά λέγοντας ότι, 

πετύχαμε τον σκοπό μας, σώσαμε τον κόσμο. Βραβεύστε μας! 

Σκόνη κι αίμα!Σαν ανοιχτά στόματα της κόλασης οι ερειπωμένες 

πόλεις κολασμένες δείχνουν πάνω στην γη εγκαταλελειμμένες

 κι αφημένες στα ζώα του διαβόλου.

Ναι, δεν είσαστε άνθρωποι εσείς ούτε διάβολοι, 

γεννηθήκατε για να εξοντώσετε χωρίς λογική, χωρίς συναισθήματα, 

χωρίς 

αισθήματα, είσαστε απλά ζώα που κατασπαράζουν 

όχι μόνο για να φάνε μα για να εξοντώσουν. 

Ζώα του διαόλου είσαστε και φοβερίζετε την πλάση. 

Εμείς τώρα εξουσιάζουμε! 

Εμείς τώρα είμαστε η κόλαση, 

που δεν μας νοιάζει τ’ αύριο παρά μόνο η καταστροφή του σήμερα, 

μεγάλη αδικία, μεγάλη ανοησία που το καλό 

δεν έχει τους ίδιους κανόνες.

Όταν μπορεί κι αντιπαρέρχεται η καταστροφή

 πρέπει να απολαμβάνει την δικαιοσύνη 

κι όχι την ατιμωρησία και την συγχώρηση. 

Τα τέρατα του κόσμου πρέπει να λιώνουν σαν το σάλιο 

και να εξαλείφονται σαν άδικες κατάρες.

Ποτέ οι προγονοί της καταστροφής δεν πρέπει να γλυτώνουν, 

έτσι αφήνουν το διαολεμένο τρελό σπέρμα τους στο μέλλον. 

Πρέπει οι τιμωρίες των καταστροφέων της ελπίδας 

να ‘ ναι όχι ένα απλό δικαστήριο, 

μα η απόδοση τους στον θεό για ν’ αποφασίζει αυτός 

για το τι έφταιξε κι επανήλθαν στην ζωή 

ελαττωματικοί 

άνθρωποι και ψυχές τις κόλασης.

Όσο και να χαμογελάτε 

καταστροφείς, όσο και να ειρωνεύεστε, 

όσο και να υπολογίζετε ότι η ζωή ενός ανθρώπου δεν προλαβαίνει

 να ωριμάσει για να μπορέσει ν’ αντιδράσει

 στην πληγή και στο κακό που σχεδιασμένα εδώ κι αιώνες 

παράγεται στη γη, να ξέρετε ότι όλα τα σκουπίδια 

που εξουσίασαν τον κόσμο,

παρέμειναν σκουπίδια και μόνο το καλό διδάσκεται, 

οι ιδέες κι οι φιλοσοφία του κόσμου δεν θα νικηθεί πότε

 απ’ την θλίψη και την πίκρα που καταφέρνετε 

στα χρόνια

 της 

δικής σας εξουσία και τα βραβεία θα ‘ναι 

πάντα τα 

σκουπίδια που θα κρεμούν στους τάφους σας.

Τα έργα τέχνης όμως, 

η φιλοσοφία η τέχνη  η ποίηση

 θα ‘ναι πάντα ανεκτίμητα κι ακριβά 

γιατί αυτά 

δημιουργούνται για να εξυμνήσουν τον άνθρωπο, 

τον άγγελο,  τον Θεο. 

Τα θέλω και τις πράξεις του κόσμου  

κι όχι να καταστρέψουν όπως εσείς. 

Τα έργα τέχνης λοιπόν

είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, αυτός που κοστίζει πανάκριβα 

και δεν μπορείτε να εκτιμήσετε εσείς. 

Σκουπίδια...

ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ